Het huidige televisieseizoen is alweer een tijdje van start en aanstaande vrijdag begint The Voice of Holland weer, maar ik ben verslingerd geraakt aan de stoffigste digitale zender ooit*: NPO Best.
(*op de tweede plaats staat natuurlijk de MTV-zender voor bejaarden: 192TV. Een zender waar alleen maar oude clips voorbij komen om aan je dagelijkse dosis Boney M. te komen.)

Nu heeft de publieke omroep ons jarenlang fantastische best aardige programma’s gebracht, maar ik had nooit gedacht dat Fort Alpha tot die canon was toegetreden. Maar mij hoor je niet: ik geniet van het amateurtoneelstuk waarin Tatum Dagelet, Jennifer de Jong en Robin Rienstra doen alsof ze opstandige middelbare scholieren zijn. Niet alleen Fort Alpha behoort tot de programmering van NPO Best, denk ook aan pareltjes als Sterrenslag, Glamourland met Gert-Jan Dröge of Onderweg naar Morgen. Wat is er nu heerlijker dan je onder te dompelen in die nostalgie? Ik kijk quizzen die werden uitgezonden toen ik in kwijlend in mijn wieg lag.

Glamourland zou waarschijnlijk nergens ook meer worden toegelaten. Powned/GeenStijl maakt feestjes van rijke lui belachelijk en Jort Kelder is licht spottend (maar ondertussen ook onderdeel van de clan met ceentjes), maar niemand kan op het gebied van taal en humor tippen aan Gert-Jan Dröge. De venijnige grappen en de sarcastische voice-over zijn briljant. Dröge valt niet buiten de toon binnen de kring jasje-dasjes, maar hoort er ook niet helemaal bij. Het voelt bijna als een soort Louis Theroux.

Ik zie een jonge Martine Bijl en een jonge Jos Brink keihard in de slappe lach schieten. De quizmaster legt ontzettend traag uit hoe het spel werkt, neemt af en toe een slokje jus d’orange tussen het uitleggen door (!) en het shot wisselt ruim een halve minuut niet. Leg dat maar eens uit aan de makers van televisie anno 2015. In vergelijking met this thing called Babbelonië (die titel alleen al!) krijg je bij de nieuwe quiz van Menno Bentveld, Dubbelspel, stevige epilepsie.

Sterrenslag was een spelshow met hindernisbanen en waarschijnlijk ook het enige programma waar zowel Gerard Joling als Jeltje van Nieuwenhoven ooit aan meededen. De revival die jaren later door BNN werd geprobeerd, liep uit op niks, want de tijden waren al veel te ver veranderd. Gelukkig kunnen we nu dus zien hoe het vroeger wel leuk was. Dat is de kracht van NPO Best natuurlijk, die nostalgie, die romantiek van een ouderwetse quizmaster die foute grapjes maakt tegen een vrouwelijke kandidaat, want ‘dat kon toen gewoon’. Het hoeft niet mooi te zijn, een heel klein beetje vermakelijk is al genoeg. Een zendernaam als NPO Heel Klein Beetje Vermakelijk was waarschijnlijk ook te lang. NPO Best Oké, dat was al een verbetering. Maar aan de programmering mogen ze niet rommelen, want Onderweg naar Morgen na middernacht is het perfecte slaapmiddel.

Ik ben weer terug op ABCYourself. Zo goed als vijf jaar geleden startten ik en drie anderen onder de vleugel van Edward van de Vendel met het schrijven van stukjes. De norm was twee keer per week, maar dat viel niet altijd mee. Ik weet nog heel goed hoe ik me voelde binnen dit viertal, niet op een persoonlijke manier, maar als “schrijver”. Iedereen was namelijk al professioneel(ish) aan de slag en ik was de enige die erin rolde. Gewoon, omdat het leuk was en omdat Edward zei dat ik het kon. Dus begon ik met schrijven, over het hebben van haast, over het leren kennen van nieuwe mensen en ook ooit over Anna Nicole Smith. Daarna volgde het boek. Daarna volgde nog een boek. En vijf jaar later typ ik weer in precies hetzelfde vakje mijn verhalen.

Ik heb besloten om de saga van Thijs voort te zetten, omdat het karakter nog wat meer te vertellen had. Wat begon als een jongen die een kopie van mij leek te zijn, groeide uit tot iemand die los van me stond, maar toch me aan het hart ging. Zijn liefdes en zijn vriendschappen vonden soms oorsprong uit mijn eigen leven en soms gooide ik hem in een zelfverzonnen put.

Ik weet niet of het deel dat ik nu maak het laatste is wat we van Thijs zullen zien. Niets ligt vast. Misschien sleep ik hem altijd wel mee, maar of dat ook in boekvorm zal blijven is de vraag. Voorlopig zijn de plannen leuk en spannend genoeg om nog even door te gaan.

Vandaag plaatste ik mijn tweede stuk in de nieuwe reeks verhalen van Thijs, ‘Schuld‘.

Ik ben een groot fan van reality televisie en al helemaal wanneer ze een competitief element hebben. Het maakt me vaak niet eens uit om welk vakgebied het gaat: koken, kleding ontwerpen of bloemschikken. Modellenprogramma’s hebben een streepje voor, want die staan aan de oorsprong van mijn verslaving. Ik begon ooit met het kijken van America’s Next Top Model rond mijn vijftiende, keek toen alle voorgaande seizoenen online en inmiddels heb ik ze, behalve de laatste twee, allemaal (22 stuks) gezien. Ook de Nederlandse variant: fokking lof it. Maar de Nederlandse variant, Hallents Next Tap Maddel, kampt nogal met wat problemen. En aan wie anders om deze problemen bloot te leggen, dan ondergetekende.

1. ‘Kom, hoe heet je ook alweer? Dirk? Echt?’
Het gebrek aan vaste, interessante juryleden
Dirk Kikstra en May-Britt Mobach. Ja, die namen doen meteen een belletje rinkelen natuurlijk. Inmiddels zitten ze voor hun tweede seizoen naast Anouk Smulders, die het stokje overnam van Daphne Deckers (die weer het stokje overnam van Yfke Sturm). Dirk is een Nederlandse fotograaf, maar omdat de meiden dit seizoen wederom naar Amerika gaan, spreekt hij Engels. May-Britt doet dit niet. De gesprekken onderling zijn daarom wat sneu: Dirk die met man en macht een Amerikaans accent fabriceert en May-Britt die antwoordt met ‘hm-hmm, vind ik ook’.
Voorgaande seizoenen hadden ook niet echt “namen”, maar Philip Riches had tenminste iets te melden, werd soms kwaad. Rosalie van Breemen sprong weleens op van haar stoeltje om een kandidate te huggen.

2. ‘Deze week poseren jullie.. Met tandpasta.’
“Extreme” fotoshoots
Wat betreft dit seizoen kan ik er nog niet veel over zeggen, want we zijn volgende week pas toe aan de tweede aflevering, maar uit de promo’s valt een shoot te spotten met rolschaatsen. O ja en volgende week: onder water. Het krabbelt langzamerhand weer op, maar vorig jaar en het jaar ervoor waren de shoots behoorlijk saai. Sieraden showen, terwijl je op een hoepel zit? Joh. In een ranzig vijvertje liggen, terwijl er belleblaas over je heen wordt geblazen? Prima.
Wat is er ooit gebeurd met het programma waar je ooit moest bungee-jumpen? Grijpend naar een zak zoutjes? Of dat je in een heel dure jurk moest springen door de lucht en dan landde op een enorm luchtkussen? (Behalve als je naam Patricia van der Vliet is en dat je dan onfortuinlijk van dat luchtkussen afdondert en tóch doorgaat met de shoot en dan NOG niet de finale wint, maar wel jaren later voor Louis Vuitton een show opent.)

3. Jij moet echt winnen, nee, jij moet echt winnen. Laten we allemaal winnen!
Het gebrek aan karakters
Traditiegetrouw werd er binnen de oudere seizoenen van #HNTM geruzied. Bitch fights. Het hoort erbij: je hebt als kandidate slaaptekort, andere meisjes doen het beter dan jij, je bent het geroekoeroekoe van Fred van Leer helemaal schijtzat en dan komt er ineens iemand aan jouw pot pindakaas? Hell no. Vooral in Benelux Next Top Model, een experiment dat twee seizoenen duurde, werd er wat op los geschreeuwd, maar dat kwam voornamelijk door de aanwezigheid van enfant terrible Tessa.
Het vijfde seizoen van Holland’s Next Top Model volgde na de rommel van Benelux Next Top Model, maar het ruziën bleek niet verleerd. Winnares Tamara vrat benjamin van de groep, Riquelle, met huid en wenkbrauwen haar op.
Dat kon zo niet langer! Dus was seizoen 6 heel braaf. En iedereen was lief. Elke aflevering weer. Dat kon ook niet de bedoeling zijn, dus als poging om de boel wat op scherp te stellen, mocht iedereen meteen in aflevering 1 van seizoen 7 (houden we het nog bij, mensen?) zeggen wie ze weg wilde hebben. De winnares van die onpopulariteitscompetitie, June, bleek ook vervelende trekjes te hebben, maar over het algemeen was ze best leuk. Bovendien was het misverstand over haar persoonlijkheid ongegrond en was iedereen vanaf de tweede aflevering wéér vriendinnetjes. Zucht. Leren ze het dan nooit?

4. U kunt nog bellen of sms’en om ervoor te zorgen dat we een volgend seizoen kunnen maken.
Stemmen?
In het seizoen 2013/2014 schopte wildcardwinnares Daelorian het tot de top 5, totdat de presentatrice ineens aankondigde, dat zij en Baldijntje (echt) moesten gaan strijden om de gunst van de kijker. Een direct verloren strijd voor Baldijntje (ja-ha, zo heet ze écht), aangezien Daelorian om überhaupt mee te mogen doen al minstens duizend stemmen ving. Nadat Daelorian won en door was naar de finale, lag ze er meteen na de eerste ronde uit. Want daar besloot weer de jury. En de jury zag niets in iemand van 1.70 meter. Waarom moesten we dan potdorie stemmen?
Bij de laatste twee van vorig jaar werd de kas van RTL 5 nogmaals gespekt door tijdens de finale de lijnen op te gooien. Of we Nicky of Sanne wilde hebben als winnares? Alsof dat uitmaakte, trouwens, want beide modellen werden in huis gehaald door Ome Freek van Touché Models. (Nummer drie van die reeks, Debbie, ook, lees ik net)

5. Na de reclame hetzelfde als net, alleen dan misschien met een spannend muziekje
Spanningsboog van 0,0
Een laatste klacht dan en laat ik het mild afronden. De spanningsboog is compleet afwezig. In de eerste aflevering zien we zoveel beelden van het volledige seizoen dat we al weten wie welke make-over krijgt en naar welke locatie ze gaan. Daarbij worden ook alle andere krenten uit de pap gevist en getoond. Eigenlijk is er dan, ja, hoe zeg je dat, RTL 5, geen reet meer aan. Dan kun je nog Dirk woordgrappen te laten maken (‘June, June, June, when is it every going to be July?’) of vertellen tegen de meiden dat ze een digitale cover bij Amayzine (van May-Britt Mobach natuurlijk!) krijgen, maar het schiet gewoon niet op. Zelfs Holly Brood bracht het laatste seizoen niet het gehoopte vuurwerk (want het was een heel lief kind). Dit seizoen gaan we naar LA en hebben we een transgender model binnen de ploeg. Nu maar hopen dat ze een bitch is.