Depressief

Ik had tijdens de bovenbouw op de middelbare school een vriendinnetje in de klas zitten en zij kwam op een dag iets verifiëren. Ze had namelijk een gerucht gehoord, dat, nou ja… Ik meen dat het pauze was, waardoor ze mijn hand kon pakken en me naar een rustige plek kon loodsen. Onder de trap – ze had nog steeds niet mijn hand losgelaten – confronteerde ze mij met de roddel. Dat ik Jongen X. uit vier havo leuk vond. Ik werd rood, maar ontkende het meteen. Natuurlijk niet. Gezien haar katholieke achtergrond en het feit dat ik op zeventienjarige leeftijd totaal geen behoefte had aan oprechtheid was het écht, écht niet zo. In de pauze die volgde, stond ik gewoon weer op mijn vaste plek op een paar meter afstand naar mijn objet d’amour te gluren.

Het leuke aan dit vriendinnetje was haar opgewektheid en haar humor. Ze had het in haar dagelijkse leven redelijk druk, want ze was ambitieus met school en niet alle vakken gingen haar even makkelijk af en daarnaast zorgde ze regelmatig voor haar broertjes. Ze was bezig, soms met teveel hooi op haar vork. Een keer tijdens Frans zat ik naast haar. Het was rumoerig, dus we konden gerust praten. Ze pakte mijn hand beet, keek me aan en zei dat het echt allemaal teveel was. Ze werkte zichzelf zeven slagen in de rondte en ze probeerde, maar het ging niet. Vervolgens schoot ze keihard in de lach en riep ze dat ze depressief was. Elke lettergreep van dat woord werd omlijst met gelach.

‘Thijs, ik ben de-hahaha- nee, maar ik ben depressi-hahahaha-hief!’

We moesten er allebei om lachen. En gisteravond, de vierde dag nadat mijn relatie uit is, verscheen na lange tijd mijn herinnering aan haar weer in mijn hoofd. Ik denk niet dat ze echt depressief was, maar alle negatieve gevoelens die in haar zaten, lachte ze weg door eraan toe te geven. Ze opende haar armen voor alles wat er kwam, accepteerde het en ging met een lach aan de slag. Ik ga dat proberen. Ik ga dat doen.