Review: De Toppers 2014 (1)

Afgelopen weekend ging ik voor het eerst naar het Meezingfeest van het Jaar! (niet mijn woorden, maar die van de poster): de Toppers. Nu ben ik niet erg kapot van Jeroen van der Boom, maar aangezien Ouderlijke Macht #1, Ouderlijke Macht #2 en Zuslief vorig jaar naar een soortgelijk evenement waren geweest, waren we dit jaar min of meer gedwongen om naar the real deal te gaan. Afhankelijk van je plek droeg je rood (2e rang), wit (1e rang) of blauw (vloer), dus gingen #teamwit (ik en Ouderlijke Macht #1) en #teamblauw (Zuslief) onderweg naar de ArenA.

Er is dus een pre-party en die overtreft misschien nog wel het hele evenement. De festiviteiten beginnen om een uur of één en dan is het alvast inzingen met nummers van Django Wagner (‘Kaaaaaliiii’) en Vinzzent (‘De dromendans op wól-ken!’). Iedereen is verkleed en dat is een kruising tussen geweldig en vreselijk. Het feit dat je met je witte -net iets te strakke- broek niet op het gras kan bivakkeren is nog niet zo’n punt, maar de vijftigplussers… De vijftigplussers. Oef. Voor mij waren het meest lichtende voorbeeld de drie (vermoedelijk) zussen in het wit: gekleed in een Marilyn Monroe-jurk, strak in de make-up, waggelend met een flesje ‘geel water’ en om het af te maken een e-smoker tussen de borsten.

Verder alleen maar te spreken over de mensen. Je kan het niet helpen om jezelf achterover te laten vallen in de massa en de gekkigheid. We spreken een moeder en dochter die respectievelijk hun mannelijke wederhelften hebben meegesleept. De vrouwen zijn enthousiast, de mannen hebben bier. De moeder heeft ook trouwens ook een gele rakker voor zich, want van ‘wijn gaat ze zo hard’ en ze heeft een getrainde blaas, deelt ze ons mee. Verder vindt ze de sfeer hier super, ‘nooit geen onvertogen woord’. Ik denk dat ze het een slim iets vind om te zeggen, want ze herhaalt het vier keer. Qua sfeer ben ik het met haar eens: elke leeftijdsklasse is vertegenwoordigd en iedereen lijkt het naar zijn zin te hebben. Onvertogen woorden vallen er pas wanneer ik naar een chemisch toilet ga, mijn ding doe en ontdek dat het wc-papier op is.

Daarna gaan we weer terug naar onze stek voor een nieuw glas wijn en worden we omringd door eerst een groep ‘blauwen’ die het met een plat Amsterdams accent over piemels hebben en daarna door een groep mede-witten. Een van de witten leent mijn spiegeltje. Ze probeert met haar vingers de pony van haar synthetische witte pruik te fatsoeneren.
‘Nou… Daar valt niks meer aan te doen,’ zegt ze en ze schiet in de lach.
Een van de andere witten gooit per ongeluk een glas cola over mijn rug. ‘SORRY SCHAT!’ gilt ze, terwijl ze doorgaat met dansen op de picknicktafel. Vervolgens gaat ze op haar hurken, slaat ze haar armen om me heen en vraagt of ik er nat van ben. Ze schaterlacht in mijn oor.