Sportschool

Vriendin D. en ik waren er al heel snel achter gekomen: sporten is kut. Toch weerhield het me er niet van om in januari van dit jaar toch weer te beginnen bij de lokale sportschool. En ik ontdekte: sporten is kut, maar de sportschool is hilarisch.

Omdat het een lokale fitnesszaal is, trekt zo goed als elke bewoner van het dorp eens per week er naartoe om zichzelf in het zweet te werken of gewoon om wat bij te kletsen. Het element dorpsbewoner is eigenlijk al grappig: de oude vrouw voor wie je ooit zakken roerbakmix moest pakken, staat nu naast je in een uitgelubberd wit t-shirt op de loopband. Ze loopt 3.5 kilometer per uur en trekt daar nog een volle kilometer af wanneer haar buurvrouwtje ineens voor haar neus staat.
Maar het element is breder dan dat, beter ook, want ook je oud-basisschoolgenootjes die niet met je willen praten omdat je zo slecht was in voetbal, zijn er ook! Ze werpen je af en toe een norse blik toe. En wat dacht je van die jongen die ooit je MSN had gehackt? Ook zijn inhammen glinsteren in het zweet.

De geluiden zijn al even romantisch. Er gaat niets boven de oerkreten van mannen wiens prikkende tepels constant zich een weg proberen te banen door een veel te strak shirt. Jonge mannen met gewichten klinken meer als geconstipeerde baby’s met als enige wens eindelijk eens een volle luier. De cd die aan staat, is Body Rock 2011 of mijn persoonlijke favoriet: het album van Pitbull. Ik blokkeer het allemaal vakkundig met een paar Skullcandy oordopjes en een mix waar oude en hoogstwaarschijnlijk nieuwe Body Rock cd’s nog een puntje aan kunnen zuigen.

Vooruit, dan toch nog maar even de positieve kanten, want naast de fitnessmaniakken en oude vrouwtjes heb ik het rustig. Vaak zijn de apparaten die ik wil gebruiken leeg. Ik doe netjes mijn kwartier op de loopband en stap daarna nog bijna twintig minuten op de crosstrainer. Het zweet gutst, Aqua (die van ‘Barbie Girl’, ja) pompt keihard in mijn oor en ik zie de calorieënteller steeds meer oplopen. We zijn tien maanden verder en mijn vormeloze lijf heeft hier en daar definitie gekregen. In je spierballen prikken is zoveel leuker dan je vetrollen kneden.

Niet alleen een gezond lijf (ho ho, even een kleine toevoeging op dit begrip: ik eet nog steeds gewoon wel chips, hè. En ik drink koffie en af en toe alcohol) heb ik te danken aan de sportschool, maar sindsdien ben ik een ster in eieren bakken. Aan hogeschoolvriend F. die, toen we samen studeerden een wasbord had om jaloers op te worden, vroeg ik wat tips voor post-workout-food en wat bleek? Eieren. En bananen. En ik hou van deze twee producten! Wat een winst! Ik kom terug van de zweetfabriek, zet een pan op het vuur, gooi een podcast aan, bak een ei, eet het ei, eet een banaan, eventueel nog een podcast: wat een invulling! Handjevol walnoten? Ja! Gooi er maar in.

Tot slot ben ik de eerste in Nederland die een extra oefening doet tijdens het hardlopen op de loopband. Het is volkomen nieuw, dus graag mij vermelden als bron, mocht je ook deze techniek gaan gebruiken. Je verbrandt er extra calorieën mee en het is supergoed voor je core muscle area. Ik wist zelf niet eens dat ik het deed tot ik mensen zag kijken, maar het heet dus de Beyoncé. En je doet het door keihard bijvoorbeeld ‘Crazy in Love’ op te zetten en dan iets te overdreven mee te playbacken.
And you’ll have a rocking body in no-time!